Woede over verwisseling naam moordenaar Martin Luther King

In de VS is woedend gereageerd op de naamsverwisseling op een ereplaquette voor James Earl Jones. De acteur wordt zaterdag geëerd voor zijn inzet voor de rechten van zwarte Amerikanen. Op de plaquette staat de naam van James Earl Ray, de moordenaar van de zwarte leider.

De klappen waarmee de portieren van de auto dichtsloegen waren droog en klonken hard op de verlaten parkeerplaats. Het grind klonk zoals grind hoort te klinken: Droog knisperend onder onze voeten. Mijn moeder had voorgesteld om op mijn vrije dag 'even naar Dennis te gaan'. Ik stemde toe, ten eerste omdat ik zelf al maanden niet bij hem geweest was, ten tweede kan mijn moeder nooit rustig naar Dennis als mijn vader erbij is. Hij kan er niet tegen. Tegen het grind, de stilte, de aanwezigheid van zijn oudste zoon.

We lopen verder over het grindpad. Op de achtergrond is het zacht ruisen van de autoweg hoorbaar. De relatieve drukte van Breukelen ligt aan de andere kant van de Vecht. Hier is het stil en hoor je verder alleen vogels en het geronk van een op het naburige weiland aanwezige tractor. Dennis is hier al bijna elf jaar. Op een druilerige dag in mei gingen we hem brengen. Drie dagen eerder was hij in een revalidatiecentrum in Huizen aan zijn (spier)ziekte bezweken. Het hart is tenslotte ook een spier.

"Over een maandje, dan had hij achtentwintig geworden." Mijn moeder was alvast begonnen met het schoonmaken van de steen. Hij wilde archeoloog worden, vertelde zijn klasselerares mij zaterdag op mijn moeders verjaardag. Gelukkig had hij al gauw door dat zoiets niet mogelijk zou zijn in zijn elektrische rolstoel. Leraar geschiedenis moest het dan maar worden. Hij stierf in het laatste jaar van de MAVO, vlak voor zijn eindexamen. "Dat kun je je toch niet voorstellen?" Nee, ik kon me het niet voorstellen. Achtentwintig.

"Ik heb heel wat met jullie te stellen gehad. We hadden het er zaterdag nog over. Caren vroeg zich nog steeds af hoe ik het allemaal klaarspeelde indertijd." Ze had gelijk. Naast de aandacht opslokkende puber-met-een-handicap had ze ook nog een jongere zoon. U kent hem inmiddels. Veel te vroeg geboren, daardoor vele evenwichtsstoornissen en later ook nog een flinke hersenvliesontsteking met de nodige bijwerkingen. Begin jaren tachtig was mijn moeder vaker in het ziekenhuis dan thuis. "Maar goed, daarna is het niet snel beter geworden."

Inderdaad. Na de dood van mijn broer ging het fluks de verkeerde kant met mij op. Ik kreeg geen verkeerde vrienden, maar juist helemaal geen vrienden. Het lukte me niet. Ik keerde me af van alles om mij heen. Ik had mijn grootste steunpilaar verloren. De jongen die mij had leren lezen, waarmee ik uren lag te praten als ik bij hem op de kamer 'logeerde'. Heel wat therapieën later kon ik het zo rond mijn zestiende eindelijk achter me laten. Net als mijn jeugd.

"Tsja, achtentwintig," zei ik toen ik met een diepe zucht over de weilanden staarde. "Je begrijpt na zoiets soms niet waar mensen zich druk om maken." "Ja," antwoordde mijn moeder terwijl ze een plantje neerzette.

Nou, ze zijn er dan. De mensen waarmee Pim Fortuyn Nederland Leefbaar wil maken. De collega's hebben vandaag wat dwarsverbanden tussen deze gelukszoekers online gezet.

Als ik de ABN-AMRO-site wil bezoeken om eens een lekker potje te gaan internetbankieren is hij negen van de tien keer down. Ze kunnen van al dat geld dat ze besparen aan de verwerking van overschrijvingsformulieren toch wel een fatsoenlijke server betalen?

Grrom! En dan zijn mijn overschrijvingskaarten ook nog alleen in guldens.

Ik wacht ondertussen stilletjes op de verhuisservice

Apart dat die discussie op dit moment komt, trouwens. Ik zat namelijk van de week te dagdromen over een paar ideeën die de opzet van Bonga zullen veranderen. Nu moet ik er opeens voor uitkijken dat men mij niet beschuldigt van naäperij.

Lastig.

Ik weet niet of u wel eens bij een Bruna komt, of bij een Ako, mag ook. Maar als dat het geval is, dan heeft u vast wel eens gezien dat daar een wand vol met tijdschriften staat. Van 'Handwerken zonder grenzen' tot 'Bigtwin Motormagazine' en van 'Landleven' tot 'C't computermagazine'. Achter al die verschillende tijdschriften zitten uitgevers, die hun lezerspubliek proberen te bedienen en tegelijkertijd zoveel mogelijk winst te maken.

Er wordt wat afgemopperd in dat tijdschriftenwereldje. De nieuwsjagers van Vrij Nederland en Elsevier moeten niks hebben van hun Viva-collegae, terwijl Knipmode weliswaar een voordeur en kantine deelt met de speurders van Nieuwe Revu, maar verder eigenlijk niets.

Ook het publiek van die tijdschriften is niet te vergelijken. Een Groene-lezer haalt zijn neus op voor de man die bij de benzinepomp een exemplaar van de Passie afrekent. De student die de Oor wil afrekenen ergert zich dood aan de vrouw die haar Mijn Geheim precies met die in haar tas weggeraakte muntjes wil betalen.

Zoveel hoofden, zoveel zinnen. Er is weer een discussie losgebroken. Wat citaten hieruit. Mijn commentaar vindt u als u er boven gaat hangen. In mijn browser althans...

Het is godsgeklaagd dat sites als charis.nl & snotverjeppie.com bestaan. Selfcentred zeurdozen zijn het

bonga.nu vind ik de laatste tijd "leeg". Martijn kan veel en veel beter dan hij de laatste tijd wil/kan laten zien.

er wordt teveel, te vrijblijvend gedaan in weblogland. De loggers doen zich zelfs de moeite niet om ook maar iets van originaliteit na te streven

iedereen stelt zijn eigen criteria, zowel de maker als de lezer, dat is overal zo, in de muziek, in de schilderkunst, overal. en of dat nou wordt goedgekeurd door de Kulturkammer in heur oneindige wijsheid, dat zal de maker toch zeker aan zijn/heur reet roesten. of zeg ik nu iets geks?

Alles is geoorloofd, alles MOET zelfs.
Alles MOET dan vervolgens weer te vuur en te zwaard bestreden worden!

Mijn mening kennen de mensen zo langzamerhand wel. Ik vind persoonlijk dat iedereen moet doen wat hij of zij niet laten kan, en dat dat online moet gebeuren vind ik alleen maar prachtig. Want als al die mensen dat niet zouden doen, dan zouden er enkel corporate websites overblijven. Waar nog eens bijkomt dat wanneer al die mensen 'hun ding' op straat zouden doen het knap vol zou worden. Natuurlijk mag je kritiek leveren, maar doe het dan opbouwend en concreet...

Ik vind het gezeik over kwaliteit ook zo'n VPRO-gehalte hebben. Een kleine bovenlaag van (vaak) stomvervelende mensen die op zich mooie dingen maken, maar er en passant vanuit gaan dat de rest daarom niet mag bestaan. Want dat is vies, vuil en voos.

Ze vergeten daarbij één ding. Hun producties worden op hun waarde geschat *doordat* er ook mindere dingen op het web bestaan. Als iedereen van de weeromstuit mooie, originele dingen gaat maken, dan valt er niets meer op. Steekt er niets meer uit boven een lichtgrijze massa. Zonder bagger geen kwaliteit. Schoonheid bestaat bij de gratie van lelijkheid, anders is het gewoon. Moet ik nog doorgaan?

Zoals al vele malen gezegd: Ga gewoon je eigen dingen doen en breng je dagen door met het bekijken van dingen die jij de moeite waard vindt. Laat de dingen die je helemaal niets vindt lekker doorsudderen. Is ook nog een stuk beter voor je bloeddruk.

*Dank aan Vandenb

Na een paar hectische dagen (Mijn moeder was jarig en Oranje.nl ging online) ben ik eigenlijk bekaf. Even een paar dagen rustig aan dus. Binnenkort zal ik wel weer wat schrijven.

Iemand trouwens naar Sara Kroos geweest? Ik zag haar vanavond op tv bij 'Cabaretiers on tour' en dat was veelbelovend.

Zuchtend kijk ik uit het raam in de witte kantoorkolos op het grijze industrieterrein. Kilometers verderop wordt bij de zuster de werkplek verpersoonlijkt. Dat wil ik ook...

»milov

Toen er meer mensen binnenkwamen begon de barman plots meer te barmannen. Hij had er zin in. Vanavond was zijn avond en dit café was zijn café.

Naar mate de avond vorderde en er meer dames de bar binnenkwamen ging hij zwieriger met zijn spullen om. Elke fles werd door onze Tom Cruise weggezet met een salto, en zelfs het wisselgeld kwam met een ritmisch boogje de andere kant van de bar op. Ik volgde hem vanuit mijn ooghoeken, verbaasd en geamuseerd over zo'n publieke vertoning van de bronstige barman.

Ik fluisterde het in het oor van E. Haar ogen begonnen langzaam te glinsteren toen ook zij hem even volgde. Toen hij voor onze neus met veel bravoure de glazen begon te spoelen, besloten we om het etablissement te verlaten. Voor we allebei in lachen zouden uitbarsten.

Ja, het is een kinderfilm, maar toch moet iedereen naar Minoes.

Het evaluatiegesprek dient louter om de Amerikaan, zonder dat hij het beseft, uit eigen beweging te laten vertrekken en zo een afvloeiingsregeling te besparen. De toegepaste truc is eenvoudig, er worden hem glimlachend zoveel verantwoordelijkheden ontnomen dat er nauwelijks een keuze overblijft.

"Jammer dat je weg gaat," zeg ik als de bijeenkomst is afgelopen.
(Francisco van Jole - Blink)

Na het lezen van zijn CV kom ik er pas achter dat Van Jole het hier heeft over Derek Powazek, weblogger, communitygoeroe en City Stories-peetvader. De man die 'troublemaker' op zijn visitekaartje heeft staan. Dat bleek dus.

Het internet is soms kleiner dan je denkt.

Vorig jaar maart kocht ik een Minidisc-recorder/speler. Vorig jaar augustus kwam Sony met de PC-Link kabel, een kabeltje waarmee je mp3''s naar je MD kan pompen.

Mijn Minidiscspeler, de MZ-R700, kostte destijds 589 gulden. De MZ-R700PC, hetzelfde apparaat maar dan met PC-Link set, moet tegenwoordig hetzelfde bedrag opbrengen, hooguit enkele guldentientjes meer.

Omdat ik graag MP3'tjes luister en geen trek heb in een aparte MP3-speler, leek me zo'n PC-Linkding best een goeie koop. Nergens is zo'n kabel op voorraad, dus dan maar eens online kijken of het ding ergens te bestellen valt.

De eerste hit bij Google is raak: €109! Daar kun je onderhand een MP3-speler voor kopen tegenwoordig! Ik wist dat Sony duur was met accessoires, maar dit is wel erg wrang. Zo betaal je dus wel even honderden guldens meer dan iemand die de PC-Link set meteen bij het apparaat koopt. Maar ja, dat kon toen nog niet.

Ik ga mijn MP3's dankzij de tip van deze MiniDisc-pagina maar via een analoge kabel opnemen...

Oh baby, i love it when you write sexy to me.

Death is not the end?

dylan

De bedoeling is nog steeds om in maart/april naar San Francisco te gaan. In mijn eentje, want niemand kan mee. Nu is dat nog wel te doen, maar de prijzen zijn toch wat hoger dan verwacht. Budget-hotels van minimaal $100 per nacht zijn geen uitzondering. Je kunt ook in hostels terecht, maar dan heb je kans dat de ratten over je gezicht heen lopen, en daarbij heb ik het niet zo op slaapzalen.

Misschien wil ik wel voor een dubbeltje op de eerste rang zitten, maar vooralsnog gaat het zoeken naar accomodatie zeer langzaam. Ik hou jullie op de hoogte.

Ook onder homo's is schemerlamp Knut een doorslaand succes.

Het is weer eens wat anders dan hem op de trilstand zetten:

Phone ringtone album features recording of orgasm

» eend

Altijd leuk, een onderschriften-wedstrijd. Helemaal als het om kazige porno-voorspel-foto's gaat.

» a whole lotta nothing

Op de oude pagina stond iets over guldens, en dus was het tijd voor een refresh. Een nieuwe pagina vol eigenpijperij, met foto, contact-links en Bonga.

Vliegtuig boort zich in gebouw in Florida

Deze week gehoord op Radio 538 (ja, ik weet dat ik daar niet naar moet luisteren):
"Deze plaat is aangevraagd door Stefan, want hij wil deze plaat horen op zijn begrafenis." [start enorm lelijke danceplaat]

Misschien moeten we het heel hard zetten?

<tonie-modus>
Alfred Heineken overleden
</tonie-modus>

Ik heb me voorgenomen om alleen nog maar in Euro's te denken. Het lukt niet. Als ik het wel doe, dan geef ik veel te veel geld uit. Daarom kost mijn nieuwe horloge niet €108,45 maar f. 239,00 en reken ik mezelf nog steeds te barsten als ik door Hoog Catharijne loop.

Ooit zal het toch wel goedkomen.

Oeps...

Onder het motto 'Stoppen is voor mietjes':
Een wakkergekuste Northernlake en een geheel verbouwde Mijn Kop Thee

Gaat dat zien: Le Fabuleux Destin d'Amélie Poulain, roepnaam Amélie.

Mocht u besluiten om al dat fraais in het Grand Theatre in Amersfoort te gaan bezoeken, ga dan een heel eind van het doek af zitten, en niet -net als wij- op rij 5. Het is niet aan te raden. De film wel overigens, die is echt super.

Goed artikel in de krant van gisteren. Eildert Mulder, redacteur van Trouw, legt uit waarom Amerika de negatieve grondhouding van de Arabische wereld tegenover hen voor een groot deel aan zichzelf te danken heeft.

Van walgelijke symptomen kun je je kokhalzend afwenden, maar gelukkig maken doktoren daar geen gewoonte van. De symptomen gebruiken ze juist voor het stellen van een diagnose. Na barre aanslagen, daarentegen, heerst er vaak een taboe op het zoeken naar oorzaken. In het begin is dat misschien wel goed.
Na een schanddaad als 11 september verliezen woorden even hun betekenis, leed overheerst en dan klinken betogen over foute Amerikaanse Midden-Oostenpolitiek hol. Maar op den duur moet je wel naar oorzaken zoeken, anders kun je het kwaad niet bestrijden.

Alle voorspoed voor het nieuwe jaar trouwens.